Dawna kartografia XVI-XVIII w., czyli między nauką i praktyką – wykład w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Nauki

Sporządzanie map zawsze wymagało stosowania wiedzy. Odnosiła się ona do znajomości opracowywanego terytorium oraz umiejętności przeniesienia obrazu danego obszaru na płaską powierzchnię, na przykład na arkusz papieru.

Twórcy zmagali się między innymi z takimi problemami, jak: dokładność map, metoda prezentacji rzeźby terenu, dobór znaków przedstawiających sytuację na mapie, szczegółowość i generalizacja treści. Dawni autorzy starali się pokonywać trudności, posługując się dominującymi współcześnie schematami postępowania lub sięgając po indywidualne rozwiązania, jednak przez stulecia przejawom postępu towarzyszyły zjawiska zastoju. Mniejsze bądź większe niedoskonałości treści kartograficznej map bywały rekompensowane ich dekoracyjnością, podnoszącą atrakcyjność dzieł w oczach odbiorców. Dopiero XVIII wieku, a ostatecznie XIX wiek przyniosły zmiany prowadzące do nowoczesnej kartografii. Zagadnienia te zostaną omówione na przykładach map ze zbiorów Biblioteki Ossolineum.